Do zakupionego obiektu dołączony zostanie Certyfikat Autentyczności.
Wysyłka kurierska na terenie Polski GRATISOpis
Unikatowa rzeźba ceramiczna znanego warszawskiego artysty rzeźbiarza, medaliera Czesława Makowskiego.
Rzeźba przedstawia sarenkę w zaroślach.
“Sarenka”
Ceramika (glina wypalana)
1903 r.
Sygnowana na krawędzi monogramem wiązanym artysty “CM” oraz na spodzie sygnaturą z dedykacją:
“WARSZAWA 1903 / STANISŁAWOWI M. / CZESŁAW MAKOWSKI”
Niestety nie posiadam informacji kim był Stanisław M.
Wymiary: wys. 23 cm, podstawa 19 x 13 cm.
Stan bardzo dobry z minusem: na spodzie widoczne dwa włosowe stare pęknięcia (widoczne tylko od spodu). Oprócz tego były dwa wyszczerbienia na dwóch przeciwstawnych narożnikach, które zostały profesjonalnie naprawione. Innych wad nie ma.
Rzadkość. Obiekt unikatowy klasy muzealnej.
Proweniencja: kolekcja prywatna Warszawa.
Czesław Makowski (ur. 13 lipca 1873 w Lublinie, zm. 25 grudnia 1921 w Warszawie) – polski rzeźbiarz. Początkowo otrzymywał nauki od Ludwika Pyrowicza. Po otrzymaniu ogólnego wykształcenia wstąpił w 1891 roku do warszawskiej szkoły rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona, a równocześnie zaznajamiał się z techniką rzeźbiarską w pracowniach T. Godeckiego i Jana Woydygi. W 1898 roku wyjechał początkowo do Monachium, gdzie pracował w akademickiej szkole Eberle’go, a po czterech semestrach udał się do Rzymu, gdzie uczęszczał do Regio Istituto di Bellearti. Powrócił w 1901 roku do Warszawy. Jest autorem wielu prac – pomników Adolfa Dygasińskiego na Powązkach (była tam umieszczona rzeźba psa Asa) i w Ojcowie; Zygmunta Glogera na cmentarzu powązkowskim, Stefana Czarnieckiego w Czarńcy, Konrada Prószyńskiego na cmentarzu powązkowski w Warszawie, Jana Kilińskiego w kościele św. Jacka w Warszawie, monumentalnej figury „Atlas“ w ratuszu w Siedlcach; popiersia: Sygietyńskiego, Hosicka, dzieci d-ra Dunina, Edwarda Nicza, a przede wszystkim licznej (ponad 1000) kolekcji wizerunków. Całą pierwszą serię medalionów osób sławnych przekazał około roku 1921 do ówczesnego Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu. Nie dokończył drugiej serii medalionów, które miały być poświęcone działaczom odrodzonej Polski. Zmarł w Warszawie w 1921 roku na tyfus plamisty. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
